Kompozycja kadru ma znamienny wpływ na to, czy wykonane przez nas zdjęcie będzie udane. Uchwycenie w meczu piłki nożnej momentu, w którym napastnik omija obrońcę będzie miało mizerny skutek, jeśli kompozycja kadru okaże zbyt luźna, a tło za bardzo będzie odciągało uwagę. Właściwa kompozycja pomaga w stworzeniu poczucia dynamizmu sytuacji, co niejednokrotnie bardzo trudno jest pokazać za pomocą nieruchomego obrazu.
W tym celu stosuje się linie ukośne w fotografii, które sugerują ruch nawet wtedy, kiedy ten ruch jest zamrożony z powodu zastosowania krótkiego czasu migawki. Potrzebny jest do tego właściwy punkt widzenia. Pozwala on na takie skadrowanie zdjęcia, by główny motyw tworzył silną linię ukośną, np. sprinter czekający na zwolnienie z bloku startowego, będzie pochylony pod kątem 45 stopni, jeśli sfotografuje się go z boku. Niezwykle istotna w dynamicznym kadrowaniu jest sugestia ruchu. Fotografując lecący śmigłowiec warto zastosować taki czas migawki, aby utrzymać ostrość poruszającego się obiektu, unikając jednak zamrożenia rozpędzonych wirników, co powodowałoby wrażenie, że robimy zdjęcie zawieszonemu w powietrzu statycznemu modelowi. Bardzo przydatne jest również śledzenie celu w kierunku jego poruszania się, co pozwala nam zamrozić obiekt, jednak rozmyje tło, dodając dynamizmu fotografowanej scenie. Ciekawym sposobem jest również stosowanie umiarkowanego rozmycia lub uchwycenie poruszającego się obiektu w sposób abstrakcyjny poprzez zastosowanie wydłużonego czasu migawki. Pomocnym zabiegiem dodającym dynamizmu jest także zmiana ogniskowej w trakcie ekspozycji. Pozwala ona stworzyć silne poczucie ruchu we względnie statycznych scenach.
Bardzo istotne jest to, że śledzenie obiektu w wizjerze należy rozpocząć jeszcze przed wyzwoleniem migawki i kontynuować po zrobieniu zdjęcia – dzięki temu ruch zostanie uchwycony w sposób równomierny. Dodatkową zaletą śledzenia ruchu jest rozmycie nieatrakcyjnego tła (np. tablic informacyjnych, czy reklamowych).